Κάποτε, είχα δει μια ταινία, φθηνής παραγωγής, η οποία δεν έχει αποθηκευτεί απλώς αλλά παραμένει μέχρι και σήμερα στην επιφάνεια. Αφορούσε κάποιους απατεώνες που είχαν δημιουργήσει ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, το οποίο υπνώτιζε τον παίκτη. Πριν το πλασάρουν, λοιπόν, στην αγορά, έκαναν δοκιμαστικά. Φώναζαν κάποιες κοπέλες να το δοκιμάσουν, επί μικρής ανταμοιβής, και αφού τις έβαζαν να παίξουν και υπνωτίζονταν, μετά τις βίαζαν. Όταν η κοπέλα συνερχόταν, δεν θυμόταν φυσικά τίποτα παρότι ένιωθε παράξενα. Σε μία περίπτωση, στο τραπέζι, υπήρχε ένα μεγάλο μπουκέτο με τριαντάφυλλα και μετά από τη "δοκιμή" του νέου παιχνιδιού, η κοπέλα κάθε φορά που μύριζε τριαντάφυλλα, ξεσπούσε σε κλάματα με λυγμούς, χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει με τη λογική της.... Δεν θα πω τίποτε άλλο για την ταινία, άλλωστε δε μου άρεσε καθόλου και την είχα δει τόσο παλιά που ούτε τίτλο δεν θυμάμαι ούτε και καμία άλλη λεπτομέρεια...
Θα μου πείτε, τι σχέση έχει αυτή η ταινία? Έχω περάσει μια αντίστοιχη εμπειρία, όπως και πολλές άλλες γυναίκες... Στο παρελθόν, έχω κάνει έκτρωση...
Ήταν μια δύσκολη απόφαση, την οποία ακολούθησε μια νάρκωση και μετά ξύπνησα.... Το μυαλό μου, δεν είχε νιώσει ούτε τον πόνο, ούτε την απώλεια... κοιμόταν... όμως το σώμα μου.... έκλαιγα με λυγμούς πολύ πριν έρθει η συνειδητότητα... το σώμα μου θρηνούσε...
Έκτοτε, κάθε φορά που χρειάζεται να κάνω ολική νάρκωση, ξυπνάω κλαίγοντας με λυγμούς... Οι άλλοι νομίζουν ότι φοβόμουν την επέμβαση ή ότι πονάω.... εγώ όμως ξέρω ότι απλώς ξυπνάει η μνήμη του σώματος για τότε... κάποτε...
Ευτυχώς, μετά από πολλά χρόνια κατάφερα να εναρμονιστώ με το αγέννητο παιδί μου, να πάρω τη συγχώρεσή του και να συγχωρήσω κι εγώ τον εαυτό μου. Αυτό το τελευταίο ήταν, ομολογώ, το πιο δύσκολο, όπως και το γεγονός ότι έπρεπε να αποδεχτώ την απόφασή μου.
Αν ήμουν ξανά στην ίδια θέση, αυτή τη φορά θα έπαιρνα διαφορετική απόφαση. Τίποτα πια δεν είναι πιο σημαντικό από την ανθρώπινη ζωή και πόσο μάλλον όταν η ζωή αυτή αφορά το ίδιο το παιδί μας. Κάποτε όμως, έκρινα, ότι επειδή ήμουν μικρή, φοιτήτρια και μόνη ότι θα ήταν καλύτερα να μην αφήσω την ψυχή, που με είχε επιλέξει, να έρθει σε αυτόν τον κόσμο... Ήθελα να τελειώσω τις σπουδές μου, να προσφέρω στα παιδιά μου τη θαλπωρή της οικογένειας... φοβήθηκα μήπως το κοροϊδεύουν ή τελικά δεν τα καταφέρω και το κάνω να υποφέρει....
Δεν είναι κακό να θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, δεν είναι κακό να φοβόμαστε οτι δεν θα τα καταφέρουμε.... Απλώς θα πρέπει να πιστεύουμε περισσότερο στο Θεό αλλά και στην ψυχή που έρχεται. Εκείνη έχει επιλέξει να έρθει σε αυτές τις συνθήκες. Προφανώς αυτές της χρειάζονται για την ανάπτυξή της.
Όλα αυτά αποφάσισα να τα γράψω με αφορμή κάποιες σοκαριστικές εικόνες από εκτρώσεις που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο από Ρουμάνο φωτογράφο. Μπορείτε να τις βρείτε εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου