"Με το μωρό στην αγκαλιά" της Αντιγόνης Ωραιοπούλου

Επειδή έχω ήδη προχωρήσει στη μελέτη όσον αφορά την εγκυμοσύνη και τον τοκετό βρήκα το βιβλίο πολύ γενικό... κάτι σαν πρόλογος. Θα το συνιστούσα σε κάποιους που τώρα ξεκινούν να ψάχνουν τις "εναλλακτικές οδούς" .... κάποιους που δεν έχουν σκεφτεί ποτέ ότι η εγκυμοσύνη δεν είναι ασθένεια αλλά μια φυσική διαδικασία... και ότι δεν είναι απαραίτητη η εισαγωγή σε νοσοκομείο …Αναφέρομαι τόσο σε  γυναίκες όσο και σε άντρες μιας και θεωρώ πολύ σημαντική όχι μόνο την υποστήριξη αλλά και τη συμμετοχή του συντρόφου μας σε αυτή τη διαδικασία.

Η βασική ιδέα του βιβλίου (με την οποία διαφωνώ εν μέρει και θα αναφερθώ σε αυτό σε επόμενη ανάρτηση) είναι ότι «Γονείς γινόμαστε, δε γεννιόμαστε». Με άλλα λόγια η συγγραφέας πιστεύει ότι οι γνώσεις όσον αφορά την εγκυμοσύνη, τον τοκετό και την ανατροφή του παιδιού θα πρέπει να διδάσκονται μιας και δεν είναι έμφυτες και δε «γεννιούνται» με τη σύλληψη ή τη γέννηση ενός παιδιού. Αναφέρει χαρακτηριστικά το σοκ με το οποίο έρχονται αντιμέτωπες οι νέες μητέρες όταν τους παραδίδουν για πρώτη φορά το μωρό και δε γνωρίζουν ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ! Συστήνει να χαλαρώσουμε καθώς κανείς δε γνωρίζει εκ των προτέρων και ότι η μητρότητα θα διδαχθεί σιγά σιγά από τους γιατρούς, παιδίατρους, ψυχολόγους άλλους γονείς και φυσικά την εμπειρία.

Τι ξεχώρισα:

• «Είναι πολύ σημαντικό να κρατάτε ημερολόγιο για τις ώρες και τη διάρκεια του θηλασμού. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσετε να έχετε το πρόγραμμα του μωρού σας για τις ώρες που πεινά. Επίσης, μπορείτε να σημειώνετε τις ώρες που κοιμάται και αδειάζει το έντερό του κι έτσι θα     είστε σε θέση να τηρείτε κάποιο ωράριο αλλά και να διαπιστώνετε πιθανές αλλαγές.»

• «Συχνά οι γονείς ανησυχούν γιατί το μωράκι τους αναστενάζει, φαίνεται υποτονικό, αντιδρά παράξενα. Στις περισσότερες περιπτώσεις το μωρό δρα σύμφωνα με τα συναισθήματα των γονιών του. Η ψυχολογική κατάσταση της μητέρας επιδρά και επηρεάζει καταλυτικά την ψυχολογία του μωρού. Η ψυχολογική κατάσταση του πατέρα επηρεάζει επίσης και δρα καταλυτικά όχι μόνο στην ψυχολογία του μωρού, αλλά και στης μητέρας. Όλοι οι γονείς επιθυμούν ένα ευτυχισμένο και υγιές μωρό. Για να το αποκτήσουν όμως αυτό χρειάζεται να αισθάνονται και οι ίδιοι καλά. Γι αυτό και είναι σημαντικό οι γονείς να είναι ενήμεροι για τα δικά τους συναισθήματα, σκέψεις και κατάσταση. Όταν αισθανθεί καλύτερα η μητέρα και ο πατέρας, αυτόματα σχεδόν, θα είναι καλύτερα και το μωρό.»

Επίσης υπάρχει μια εκτενής αναφορά στην επιλόχεια κατάθλιψη τόσο της νέας μητέρας όσο και του νέου πατέρα. Οι λόγοι είναι πολλοί: σωματικοί, ορμονολογικοί, ψυχολογικοί (ανασφάλεια, σχέσεις κπ ) οικονομικοί και συντελούν σε μια κρίση ταυτότητας την πιο ακατάλληλη ώρα. Η συγγραφέας συστήνει διάλογο και ξεκούραση κατά κύριο λόγο και μερική αποστασιοποίηση (προσωπικό χώρο και χρόνο ). Ωστόσο θεωρώ ότι πολλά από τα θέματα που αναφέρει θα πρέπει να έχουν επιλυθεί πριν τη γέννηση του παιδιού. Το σωματικό βάρος και η έλλειψη εξόδων πιστεύω ότι δεν είναι θέματα που πρέπει να απασχολούν τους νέους γονείς… από την άλλη βέβαια έχει απόλυτο δίκαιο ότι η κούραση και η νέα κατάσταση θα λειτουργήσει ως μεγεθυντικός φακός σε όλα τα προβλήματα του ζευγαριού και θα βγουν απωθημένα….  Όποιος αντιμετωπίζει προβλήματα ή πιστεύει ότι θα αντιμετωπίσει σε σχέση με τον σύντροφό του ίσως θα ήταν καλή ιδέα να ρίξει μια ματιά στο βιβλίο… 

• «Το κλάμα:

Οι ανάγκες που εκφράζει το μωρό με το κλάμα είναι:
Πείνα
Κούραση (ανάγκη για ύπνο)
Πόνο (συνήθως έχει μεγαλύτερη οξύτητα και μεγαλύτερα και πιο επίμονα μεσοδιαστήματα. Επίσης όταν το μωρό πονά, μαζεύει τα ποδαράκια του στην κοιλιά)
Δυσφορία (κρύο, ζέστη, λερωμένη πάνα)
Μοναξιά και ανασφάλεια
Υπερδιέγερση (πολλά ερεθίσματα ή επισκέψεις)
Υποτονικότητα (πλήξη)
Απογοήτευση (για τη μη εκπλήρωση των επιθυμιών του)

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το κλάμα είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας ενός νεογέννητου. Είναι η μιλιά του.
Χρειάζεται την ανταπόκρισή μας και μάλιστα το συντομότερο δυνατό. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι όταν στον πρώτο χρόνο της ζωής ενός μωρού, οι γονείς ανταποκρίνονται στο κλάμα του και ικανοποιούν την ανάγκη του, το μωρό αρχίζει να αποκτά εμπιστοσύνη στο γύρω κόσμο. Εξάλλου, τον πρώτο χρόνο της ζωής του, το μωρό μαθαίνει αν ο κόσμος γύρω του είναι ασφαλείς και μπορεί να τον εμπιστεύεται. Οι ίδιες έρευνες έδειξαν επίσης ότι τα μωρά στα οποία οι γονείς αντιδρούσαν ταχύτερα στο κλάμα τους, ένα χρόνο αργότερα:
Ανέχονταν περισσότερο την απουσία της μητέρας τους
Έδειχναν μεγαλύτερη αυτονομία
Κλαίγανε λιγότερο συχνά
Η αγκαλιά χωρίς περιορισμούς κάνει θαύματα.

Το βρέφος αρχικά, δεν έχει συναίσθηση του σώματός του. Τα σύνορα αυτού του σώματος τα «νιώθει» μέσα από το άγγιγμα. Οι παρατηρήσεις έχουν δείξει ότι τα μωρά που αισθάνονται ασφαλή μέσα από τη συνεχή σωματική επαφή με τους γονείς τους αρχίζουν από το δεύτερο χρόνο της ζωής τους να αυτονομούνται. Η συνεχής προσκόλληση στη μαμά και στον μπαμπά μετά τον πρώτο χρόνο δεν οφείλεται στην αγκαλιά αλλά σε άλλους λόγους.»

• «Μιλάτε στα μωρά σας. Μιλάτε όποτε μπορείτε ακόμα κι όταν κοιμάται.»

• «Το μωρό τρέφεται κυριολεκτικά από το χαμόγελο των γονιών του. Μωρά που δεν τους χαμογελούν, μαραζώνουν.»