"9 μήνες στον παράδεισο" του Αλφρεντ Τοματίς

Ο Τοματίς κάνει μια έρευνα για την ακοή και για την επιρροή αυτής της αίσθησης από τις πρώτες στιγμές δημιουργίας του ανθρώπου. Από έρευνές του διεξάγεται το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος έχει μνήμες που ξεκινάνε από τη στιγμή της γονιμοποίησης... Επίσης έχει μια διαφορετική άποψη για τα «ακούσματα» του εμβρύου.

·         «Με τη δικαιολογία ότι «ο πατέρας συμμετέχει στη γέννηση», βλέπουμε σήμερα άντρες να κάθονται μπροστά στην κοιλιά της γυναίκας τους και να μιλούν στο έμβρυο. … Για να ακουστούν θα έπρεπε να ουρλιάξουν, και με τέτοια ένταση είναι προφανές ότι η χροιά της ομιλίας, η γλυκύτητα του τόνου και οι λεπτές αποχρώσεις θα εξαφανίζονταν αμέσως. Η φωνή του πατέρα μπορεί να περάσει στη μήτρα διατηρώντας το χρόνο και τη συχνότητά του, με την προϋπόθεση να δανείζεται το κανάλι ακοής της μητέρας (τύμπανο και σπονδυλική στήλη). Συγκεκριμένα, ο πατέρας θα πρέπει να απευθυνθεί στη μητέρα. Από το τύμπανο της γυναίκας του, η φωνή του ακολουθεί την οστέινη διαδρομή και λαμβάνεται από το παιδί ως αλλαγή τόνου (μετατροπία), την οποία δημιουργούν οι διαφορετική χρόνοι και ρυθμοί. Αλλά, το έμβρυο δεν θα μπορέσει να αναγνωρίσει τα χαρακτηριστικά αυτής της φωνής, δεδομένου ότι τη λαμβάνει φιλτραρισμένη και απαλλαγμένη από τις χαμηλές συχνότητες. Επίσης, ούτε οι φράσεις, ούτε το περιεχόμενό τους αναγνωρίζεται.»

Κι ο ρόλος του πατέρα?..

·         «Βλέπω πολλούς πατέρες πελαγωμένους μπροστά στη μεταμόρφωση της γυναίκας τους σε μητέρα και μπροστά στο αδιαίρετο σύνολο που σχηματίζει με το παιδί, πριν και μετά τη γέννηση. «Κι εγώ, που ταιριάζω μέσα σ’ όλα αυτά?» αναρωτιούνται. Ας ησυχάσουν, το επάγγελμα του πατέρα είναι εξίσου δύσκολο και, όταν θα φτάσει η ώρα της ανάληψης των ευθυνών , δεν θα πρέπει να αποτύχουν. Ήδη, καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η συνεννόηση ανάμεσα στους δύο γονείς είναι βασική. Ο πατέρας αναλαμβάνει ένα ζευγάρι που αποτελείται από τη γυναίκα του και το μωρό. Κατά τη γέννηση, το παιδί εκτοξεύεται, όπως ένας δορυφόρος στο διάστημα. Αλλά, κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων χρόνων, η δύναμη της μητρικής έλξης είναι τόσο ισχυρή, που το παιδί δεν θα μπορέσει να αποδεσμευτεί. Στα τέσσερα χρόνια, ο έλεγχος της γλώσσας, τα πρώτα βήματά του στον κόσμο, το βοηθούν να αποδεσμευτεί απ’ αυτή την πρώτη βαρύτητα και το προωθούν στον κόσμο των ανθρώπων. Τη συγκεκριμένη εποχή ακριβώς, η συνάντηση με τον πατέρα είναι αποφασιστική. Αν ήξερε να την προετοιμάσει – ήδη από τις πρώτες μέρες γονιμοποίησης – δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα μπορέσει να βοηθήσει το παιδί του να ζήσει  αυτή τη δεύτερη ώθηση.»

·         «Ο πατέρας συνάπτει σχέση με το έμβρυο απευθυνόμενος στο ζεύγος μητέρας/παιδιού ως συναισθηματικός προστάτης τους».

·         «Τίποτα δεν εμποδίζει κάποιες αρσενικές συχνότητες να ακουστούν από το έμβρυο, αρκεί να δανείζονται την ακουστική οδό της μητέρας και να απευθύνεται σε αυτήν άμεσα. Η μητέρα είναι το μικρόφωνο που επιτρέπει στο παιδί να ακούσει τον κόσμο… Αν η μητέρα έχει καλέσει σχέσεις με τον πατέρα του παιδιού της, αν αυτός διάκειται θετικά στη μελλοντική γέννηση, το έμβρυο σίγουρα θα ωφεληθεί από «πληροφορίες» που προέρχονται από αυτή την πηγή. Αλλά για μια ακόμα φορά, οι πληροφορίες δεν θα μεταδοθούν παρά μόνο σε σχέση με τις συνθήκες ακρόασης της μητέρας (η γυναίκα θα πρέπει να τοποθετείται σε θέση ακρόασης – ίδια σπονδυλική στήλη)».

·         «Ο πατέρας ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής και εντός της εμβέλειας του λόγου το ζευγάρι μητέρας/παιδιού. Η παρουσία του είναι σημαντική. Από τη στιγμή που επιθυμεί το παιδί αυτό, μπαίνει στο πλευρό της γυναίκας του, σε μια περιπέτεια στην οποία η συμμετοχή του είναι απαραίτητη, από την ερωτική πράξη, όπου παίζονται όλα, μέχρι την αίθουσα του τοκετού... και πέρα από κει στην εκπαίδευση του γιου ή της κόρης του. Σε ορισμένες γωνιές της γης, οι θρύλοι διηγούνται ότι ο άντρας είναι εκείνος που υποφέρει τους πόνους της γέννας. Ιδέα όχι και τόσο παράλογη, αν πραγματικά συμμετέχει πλήρως στην εγκυμοσύνη της συντρόφου του. Η εικόνα εμπεριέχει μια βαθιά σημασία. Όσο περισσότερο ο άντρας βοηθά τη μέλλουσα μητέρα, όσο πιο κοντά της βρίσκεται, τόσο περισσότερο εκείνη βιώνει τη στιγμή αυτή με ευκολία και γαλήνη. Ο πατέρας συμμετέχει άμεσα στη ζωή του εμβρύου, μέσω της μητέρας, καθώς με την τρυφερότητά του αντιπροσωπεύει την εικόνα του ήλιου. Έτσι η μητέρα, παίρνοντας την ακτινοβολία του, αυξάνει τη δύναμη της αγάπης που τρέφει για το κυοφορούμενο μωρό της».

Ακόμα και για τα δείγματα τρυφερότητας από τρίτους έχει αντίθετη άποψη:

·         «Η μάλαξη της κοιλιάς μιας εγκύου είναι μια νοσηρή ευχαρίστηση η οποία δεν εκφράζει παρά μόνο μια αρσενική φαντασίωση κτητικότητας. Πώς να φανταστούμε εξάλλου ότι το παιδί βλέπει σε αυτή τη χειρονομία μια ένδειξη τρυφερότητας, μια ευκαιρία να επικοινωνήσει με έναν κόσμο που του είναι άγνωστος? Το έμβρυο δεν είναι για να το πασπατεύουμε. Ας το αφήσουμε ήσυχο! Μήπως αντίθετα αυτές οι χειρονομίες αντιπροσωπεύουν για το έμβρυο μια ισχυρή και ανεξέλεγκτη πηγή άγχους? Μια πραγματική επίθεση? Ένα γεγονός το οποίο δεν έχει τα μέσα να ερμηνεύσει?»

Και ο ρόλος της μητέρας?

·         «Παροτρύνουμε τις μητέρες να μιλούν στο μελλοντικό τους παιδί, να διαβάζουν μικρές ιστορίες… τηρώντας την τελείως ευθύγραμμη στάση, η οποία εξασφαλίζει τη μέγιστη διάδοση φωνής. Στον παραπάνω διάλογο η πρόθεση παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο».

·         «Το στρες, οι εντάσεις, οι δυσκολίες επικοινωνίας με το περιβάλλον, με τον σύζυγο… προκαλούν ορμονικές εκκρίσεις οι οποίες φτάνουν και στο κυοφορούμενο έμβρυο».

·         «Μια γερμανική μελέτη έφερε στο φως την ύπαρξη σχέσης μεταξύ της ισχιακής προβολής των παιδιών και ορισμένων προβλημάτων ωρίμανσης εγκεφάλου, ο οποίος ωριμάζει όσο  δέχεται ερεθίσματα. Μια μητέρα κουρασμένη, ταραγμένη, αρνητική όσον αφορά την εγκυμοσύνη της, θα έχει μια επικοινωνία ελλιπή ή αδύναμη με το μελλοντικό μωρό της και θα του στερήσει την πληρότητα μιας σχέσης αγάπης. Υπάρχει η υπόνοια ότι το παιδί αρνείται να γυρίσει για ψυχολογικούς λόγους μήπως γιατί συνιστά μια αυτόματη διαμαρτυρία εκ μέρους του? Η προβολή αυτή συνδέεται συχνά με κάποιο πρόβλημα στις σχέσεις. Βρέθηκε ότι μεταξύ ανθρώπων με μεγάλη προσφορά (Αϊνστάιν, Οπενχάιμερ…) υπήρχε ένα κοινό σημείο: οι μητέρες τους τραγουδούσαν ή απευθύνονταν στο μελλοντικό μωρό τους πάνω από τρείς ώρες την ημέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους. »

·         «Σε γενικές γραμμές, αν η επικοινωνία μητέρας/παιδιού είναι καλή, το μελλοντικό νεογέννητο θα βρει το δρόμο του αυθόρμητα».

·         «Η στάση του σώματος της γυναίκας είναι ιδιαίτερα σημαντική και προσαρμόζεται όσο προχωρά η εγκυμοσύνη. Τίποτα δεν περνά εάν είναι ξαπλωμένη ή εάν κάθεται χαλαρά σε μια πολυθρόνα. Η διάδοση του ήχου είναι λιγότερο ενεργή εάν η μαμά έχει κακή στάση, με την πλάτη κυρτή και τους ώμους μαζεμένους, οπότε δεν υπάρχει μυϊκός τόνος και οι σύνδεσμοι είναι μαλακοί σαν βούτυρο. Ο ήχος δεν περνά. Ο διάλογος μειώνεται. Η μέγιστη διάδοση επιτυγχάνεται  όταν η γυναίκα είναι όρθια ή κάθεται σωστά – με τη σπονδυλική στήλη ίσια, τεντωμένη σαν χορδή που πάλλεται.»

Επίσης τονίζει τη σημασία του φυσικού, μη παρεμβατικού τοκετού για τη μετέπειτα  υγεία του βρέφους.

·         «Η επισκληρίδιος (τοπική αναισθησία) μειώνει την επικοινωνία ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί τη στιγμή ακριβώς της γέννησης, η οποία θα έπρεπε να είναι μια πράξη υπέροχης αγάπης μεταξύ των δυο τους. Η επισκληρίδιος περιορίζει τη συνειδητή βίωση αυτής της μοναδικής στιγμής. Αν εφαρμόζεται συστηματικά, μήπως υπάρχει κίνδυνος να αλλοιωθεί μια θεμελιώδης σχέση?»

·         «Σήμερα, συνιστούμε στις εγκύους να κολυμπούν, να μάθουν να αναπνέουν, να χαλαρώνουν… Προσωπικά συμβουλεύω τις γυναίκες να «επαναφορτίζονται» ακούγοντας κλασσική μουσική, καθισμένες σωστά σε μια καρέκλα ή μια πολυθρόνα.»

·         «Δεν πιστεύω πολύ στη λεγόμενη τραυματική πλευρά της γέννησης. Ο τοκετός παραμένει το πιο ωραίο ντουέτο αγάπης που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε δύο όντα, μια στιγμή εξαιρετική, την οποία τίποτα δε μπορεί να αντικαταστήσει. Υπάρχει πόνος σε αυτή την πράξη, σίγουρα, αλλά επίσης και χαρά, που μεταμορφώνει τη γυναίκα σε μητέρα προσφέροντάς της την υπέρτατη ολοκλήρωση. Δεν θα πάψουμε ποτέ να επαναλαμβάνουμε ότι ο τοκετός μπορεί να αποτελέσει μια εκπληκτική επαφή σώμα με σώμα, μια θαυμάσια συνουσία. Κανένας άνδρας δε θα μπορούσε να προσφέρει τέτοια ικανοποίηση σε μια γυναίκα, καμία σχέση δεν θα μπορούσε να τη γεμίσει τόσο!»

·         «Ενώ ο τοκετός, δε μου φαίνεται ότι αποτελεί ιδιαίτερη πηγή τραυματισμού, η υποδοχή του νεογέννητου, αν είναι προβληματική μπορεί να σημαδέψει βαθιά ένα παιδί. Στη μήτρα ζούσε όπως ένας βασιλιάς μέσα στο παλάτι του. Ξαφνικά το περιβάλλον του διασπάται, επεκτείνεται, αλλάζει διαστάσεις. Δεν αντιλαμβάνεται πλέον τα όριά του, δε μπορεί πλέον να αγγίξει τα τοιχώματά του. Τη συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να γεννηθεί το άγχος, αν το στενό περιβάλλον του δεν του προσφέρει το αίσθημα ασφαλείας που έχασε στιγμιαία».

·         «Σήμερα κόβουμε τον ομφάλιο λώρο χωρίς να περιμένουμε, πράγμα που είναι βίαιο. Το παιδί δεν έχει ακόμα ανεξαρτητοποιηθεί και μόλις που έχει το χρόνο να συνηθίσει στο μηχανισμό του πνεύμονα. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να αφήνουμε τη διαδικασία να εξελίσσεται προοδευτικά, ώστε να εξασφαλίζεται ένα ήπιο πέρασμα στο αέρινο περιβάλλον. Επίσης το μωρό θα πρέπει να αφήνεται πάνω στην κοιλιά της μητέρας του, κατάσαρκα».

·         Αν το παιδί δεν κινηθεί αρκετά στην κοιλιά της μαμάς του, δε λάβει αρκετά ερεθίσματα, στερείται ενέργειας. Φαίνεται απαθές, ανίκανο να αντιμετωπίσει τα σημαντικά ορόσημα της ανάπτυξής του. Το περπάτημα και η ομιλία έρχονται με δυσκολίες.

"Προβληματικά" παιδιά : Ο Τοματίς αναφέρεται επίσης στα αυτιστικά παιδιά που παρουσιάζουν έντονο σύνδρομο εγκατάλειψης και θυμώνουν αμετάκλητα. Διακόπτουν κάθε επικοινωνία με τη μητέρα και ως επέκταση με τον κόσμο... Εντοπίζει την πηγή της αρρώστιας στον τοκετό όπου η επικοινωνία των δύο μητέρας/παιδιού για κάποιο λόγο διακόπηκε έστω και για λίγο... Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αρκετές έρευνες πλέον αποδίδουν την αύξηση του ποσοστού αυτών των παιδιών στην καισαρική. Πάντως, φαίνεται ότι η θεραπεία με τη μεθοδολογία του Ηλεκτρονικού Αυτιού που ο ίδιος έχει ανακαλύψει, έχει αποτελέσματα!


Δεύτερο παιδί: Υπάρχει επίσης αρκετά ενδιαφέρουσα προσέγγιση για τα παιδιά που περιμένουν αδερφάκι.... Χαρακτηριστικά αναφέρει: "Αφότου η μητέρα έχει στην κοιλιά της ένα γονιμοποιημένο κύτταρο, το πρωτότοκο παιδί, ιδιαίτερα αν είναι κάτω των δύο ετών, θα αρχίσει να αντιδρά: θα κλαίει, θα ξυπνάει τη νύχτα, θα έχει εφιάλτες, θα εκδηλώνει την ταραχή του... είναι το πιο σίγουρο τεστ κυήσεως". Επίσης υποστηρίζει ότι η καλύτερη εποχή για να κάνετε το επόμενο παιδί σας είναι να έχει κλείσει το μωρό σας τα τέσσερα χρόνια του, μια εποχή που ξεκινά η ανεξαρτητοποίηση από τη μαμά... Σε αυτή τη φάση, βέβαια, θα πρέπει να βρει δίπλα του τον πατέρα για να μη νιώσει προδομένο... Το παιδί ανοίγει τα φτερά του από την ηλικία των 12 ετών...


Ότι άλλο ξεχώρισα:

·         «Ανάμεσα στο έμβρυο και τη μητέρα υπάρχει η ίδια σχέση μ' εκείνην ανάμεσα στο σπόρο και τη γη.»

·         «Τα πιο σημαντικά αρχέτυπα προέρχονται μέσα από τη μήτρα»

·         «Στην πραγματικότητα, ο απογαλακτισμός θα έπρεπε να πραγματοποιείται  όταν η μητέρα σταματήσει πλέον να έχει γάλα».